Reisverslag dag 5 - 2 mei 2015
Door: Eltje en Annette
Blijf op de hoogte en volg Eltje en Annette
02 Mei 2015 | Griekenland, Kalávryta
Reisverslag dag 5 - 2 mei 2015
Het was vanmorgen heerlijk wakker worden. We waren al wakker voor de wake-up-call van 7 uur. Heerlijk gekabbel van de zee op de achtergrond. We zijn meteen maar even het balkon opgegaan. Wat een geweldig uitzicht hebben we toch. Een palmboom voor het hotel, bergen en eilanden in zicht en natuurlijk de zee. Daar doe je het toch voor. Na het ontbijt zijn we naar de bus gelopen en we vertrokken om 8.30 uur naar Kastria. Onderweg vertelde Nikos over de uitdrukkingen die wij in het Nederlands kennen en zijn oorsprong vinden in het Grieks, zoals een Spartaanse opvoeding, iemands achilleshiel vinden, het zwaard van Damocles, homerisch gelach, titanenstrijd, de Pyrrusoverwinning. Onderweg kwamen we weer veel kastelen en burchten tegen. Sommige meer dan 3000 jaar oud. Ook nu zag je weer bomen waarvan de onderkant wit geschilderd zijn. Dit is om mieren weg te houden. Onderweg hebben we nog een heel bijzonder kerkje bezocht in Mantinia. Het kerkje is door één persoon gebouwd. De bouwer heeft allerlei materialen gebruikt die hij kon vinden of heeft gekregen van de lokale bevolking. Iedere keer als hij weer materiaal had, kon hij weer verder. Het is een heel bijzonder kerkje en heel 'knus' geworden. 'Dolce' zoals Klaas Withaar het zou zeggen. Ook heeft hij er een klein tempeltje bij gebouwd. Het kerkje is genoemd naar de Heilige Fotini en is afgerond in 1974. Je kon ruiken dat het kerkje nog niet zo oud is. Vaak ruikt het muf, maar dat was niet in dit kerkje. Heel bijzonder is dat het kerkje open is, maar er niemand aanwezig is die een oogje in het zeil houdt. Er is blijkbaar een grote sociale controle van mensen uit de omgeving en dat terwijl er bijna geen huizen staan. Tegenover het kerkje is namelijk een groot archeologisch gebied. We hadden even een stop in Levidi (een dorp op 800 meter hoogte) van 10.15-10.55 uur en zijn toen weer verder gereden. Tegen 11.40 uur waren bij de grotten van Kastria ook wel grotten van de meren genaamd. Er zijn veel grotten in de omgeving. De grotten van Kastria zijn per toeval ontdekt in 1964. Een man was met zijn hond aan het lopen en opeens was hij zijn hond kwijt. De hond bleek in een van de grotten te zijn gelopen en zo zijn ze dus ontdekt. De grot is ontstaan door een aardbeving. Men heeft menselijke botten gevonden van ong. 5000 jaar oud. Na de ontdekking hebben eerst de onderzoekers hun werk gedaan en daarna hebben ze een stalen looppad van 500 meter gemaakt over de meren. Verder gaat men niet voor het publiek, de onderzoekers kunnen nog 1,5 kilometer verder klimmen en klauteren. De reden hiervan is dat de grotten worden aangetast omdat de mensen alles proberen aan te raken en door de lucht die binnen komt. Men probeert de aantasting zoveel mogelijk te beperken door een tweetal sluizen te maken voordat je binnen komt. De watertemperatuur is ongeveer 11 graden. De luchtvochtigheid is 90%. We zagen de stalagtieten en stalagpieten, zeer helder water en de wanden en 'plafonds' in allemaal grillige vormen. De meren zijn op sommige plekken max. 4,5 diep. In de winter staat het water hoog en de grotten zijn dan soms gesloten voor het publiek omdat de looppaden onder water staan. De aangroei van de stalagtieten en stalagpieten is ongeveer 1 cm per 100 jaar. Toen we weer buiten kwamen stond er iemand bij het restaurant met een heerlijk borreltje en een kaashapje. Een aantal van ons hebben meteen maar een flesje van dat heerlijk spul gekocht. Wij ook. Om 13.10 uur zaten we in de bus en reden we naar Kalavrita, de plek die het meeste geleden heeft in de tweede wereldoorlog. Op 13-12-1943 leverden Griekse verzetstrijders nabij Kalavrita een veldslag met nazi-troepen. Alle mannen en jongens ouder dan 12 jaar moesten de heuvel op en zijn neergemaaid door de Duitsers. Alle vrouwen en kinderen zijn opgesloten in de school en deze wilden de Duitsers in brand steken. Gelukkig was er een Oostenrijkse verzetstrijder die de deur heeft open gemaakt en op deze manier zijn de vrouwen en kinderen bevrijd. Een verschrikkelijke gebeurtenis. Tegen 13.35 uur kwamen we aan bij het monument dat er staat ter nagedachtenis aan deze gebeurtenis. We zijn even de bus uitgegaan en hebben even kort stilgestaan bij het monument. Er was een kapelletje waar allemaal lampen hangen, voor ieder gesneuvelde een. Ook hangt er een bord waarop alle namen van de gesneuvelden staan met hun leeftijd. Dit was heel indrukwekkend. Op de heuvel achter het kapelletje zag je ook lampen staan en de datum 13-12-1943. Links van het kapelletje staat in het Grieks 'Nee tegen oorlog' en aan de rechterkant staat 'vrede'. Er liggen op de heuvel een paar mensen begraven, nl een monnik, 2 priesters en een hoge priester. De mannen en kinderen liggen begraven op de begraafplaats in het dorp. Daarna zijn we doorgereden naar het dorpje Kalavrita. Hier hebben we geluncht en daarna hadden we nog even tijd om rond te lopen. We zijn naar de kerk gelopen die midden in het centrum staat. Om de gebeurtenis te herdenken staat de klok van de kerk in Kalavrita stil op 14.34 uur; het uur van de executie. Ook was er een bronzen monument bij het museum. Dit beeldde een vrouw uit die haar man wegsleepte van de plek des onheils en haar dochtertje en zoontje staan naast haar. Om 15.40 uur verzamelden we ons bij het station zodat we in konden stappen zodra de trein er was. Om 15.50 uur vertrok de trein naar Diakofto. Een daling van 720 meter over een afstand van 23 kilometer. In Diakofto zitten we weer op zeeniveau. Het spoor ligt er al vanaf de late jaren in de 19e eeuw. Het is een smal spoor. Vroeger werd deze voornamelijk gebruikt door de bewoners van Kalavrita. Nu niet meer door de wegen die aangelegd zijn. Nu zijn het veelal toeristen die gebruik maken van het spoor. De trein leidt ons door de Vouraikoskloof over heel wat smalle bruggetjes en een aantal tunnels. De rivier Vouraikos loopt langs het spoor, dan weer rechts en dan weer links met af en toe watervallen. Een schitterende reis. We waren om 17 uur in Diakofto en Kostas kwam er net aanrijden zodat we meteen de bus in konden en weg konden rijden. Buiten het station van Diakofto zag je de historische locomotief uit 1896 die als eerste naar Kalavrita ging. We vervolgden onze reis naar ons hotel in Tolo. Om 19 uur kwamen we aan. Even weer opfrissen, mailtjes/sms'jes/appjes bekijken en toen maar even een voorafje genomen. Om 20 uur konden we weer aan tafel voor het diner. Na nog even nagezeten te hebben op het terras van het hotel zijn we maar weer naar onze kamer gegaan om weer een aantal uurtjes te slapen. Dit keer kan het iets langer (als dat lukt) want het is zondag en we vertrekken dan om half tien met de boot naar Nafplion.
Liefs Eltje en Annette
Het was vanmorgen heerlijk wakker worden. We waren al wakker voor de wake-up-call van 7 uur. Heerlijk gekabbel van de zee op de achtergrond. We zijn meteen maar even het balkon opgegaan. Wat een geweldig uitzicht hebben we toch. Een palmboom voor het hotel, bergen en eilanden in zicht en natuurlijk de zee. Daar doe je het toch voor. Na het ontbijt zijn we naar de bus gelopen en we vertrokken om 8.30 uur naar Kastria. Onderweg vertelde Nikos over de uitdrukkingen die wij in het Nederlands kennen en zijn oorsprong vinden in het Grieks, zoals een Spartaanse opvoeding, iemands achilleshiel vinden, het zwaard van Damocles, homerisch gelach, titanenstrijd, de Pyrrusoverwinning. Onderweg kwamen we weer veel kastelen en burchten tegen. Sommige meer dan 3000 jaar oud. Ook nu zag je weer bomen waarvan de onderkant wit geschilderd zijn. Dit is om mieren weg te houden. Onderweg hebben we nog een heel bijzonder kerkje bezocht in Mantinia. Het kerkje is door één persoon gebouwd. De bouwer heeft allerlei materialen gebruikt die hij kon vinden of heeft gekregen van de lokale bevolking. Iedere keer als hij weer materiaal had, kon hij weer verder. Het is een heel bijzonder kerkje en heel 'knus' geworden. 'Dolce' zoals Klaas Withaar het zou zeggen. Ook heeft hij er een klein tempeltje bij gebouwd. Het kerkje is genoemd naar de Heilige Fotini en is afgerond in 1974. Je kon ruiken dat het kerkje nog niet zo oud is. Vaak ruikt het muf, maar dat was niet in dit kerkje. Heel bijzonder is dat het kerkje open is, maar er niemand aanwezig is die een oogje in het zeil houdt. Er is blijkbaar een grote sociale controle van mensen uit de omgeving en dat terwijl er bijna geen huizen staan. Tegenover het kerkje is namelijk een groot archeologisch gebied. We hadden even een stop in Levidi (een dorp op 800 meter hoogte) van 10.15-10.55 uur en zijn toen weer verder gereden. Tegen 11.40 uur waren bij de grotten van Kastria ook wel grotten van de meren genaamd. Er zijn veel grotten in de omgeving. De grotten van Kastria zijn per toeval ontdekt in 1964. Een man was met zijn hond aan het lopen en opeens was hij zijn hond kwijt. De hond bleek in een van de grotten te zijn gelopen en zo zijn ze dus ontdekt. De grot is ontstaan door een aardbeving. Men heeft menselijke botten gevonden van ong. 5000 jaar oud. Na de ontdekking hebben eerst de onderzoekers hun werk gedaan en daarna hebben ze een stalen looppad van 500 meter gemaakt over de meren. Verder gaat men niet voor het publiek, de onderzoekers kunnen nog 1,5 kilometer verder klimmen en klauteren. De reden hiervan is dat de grotten worden aangetast omdat de mensen alles proberen aan te raken en door de lucht die binnen komt. Men probeert de aantasting zoveel mogelijk te beperken door een tweetal sluizen te maken voordat je binnen komt. De watertemperatuur is ongeveer 11 graden. De luchtvochtigheid is 90%. We zagen de stalagtieten en stalagpieten, zeer helder water en de wanden en 'plafonds' in allemaal grillige vormen. De meren zijn op sommige plekken max. 4,5 diep. In de winter staat het water hoog en de grotten zijn dan soms gesloten voor het publiek omdat de looppaden onder water staan. De aangroei van de stalagtieten en stalagpieten is ongeveer 1 cm per 100 jaar. Toen we weer buiten kwamen stond er iemand bij het restaurant met een heerlijk borreltje en een kaashapje. Een aantal van ons hebben meteen maar een flesje van dat heerlijk spul gekocht. Wij ook. Om 13.10 uur zaten we in de bus en reden we naar Kalavrita, de plek die het meeste geleden heeft in de tweede wereldoorlog. Op 13-12-1943 leverden Griekse verzetstrijders nabij Kalavrita een veldslag met nazi-troepen. Alle mannen en jongens ouder dan 12 jaar moesten de heuvel op en zijn neergemaaid door de Duitsers. Alle vrouwen en kinderen zijn opgesloten in de school en deze wilden de Duitsers in brand steken. Gelukkig was er een Oostenrijkse verzetstrijder die de deur heeft open gemaakt en op deze manier zijn de vrouwen en kinderen bevrijd. Een verschrikkelijke gebeurtenis. Tegen 13.35 uur kwamen we aan bij het monument dat er staat ter nagedachtenis aan deze gebeurtenis. We zijn even de bus uitgegaan en hebben even kort stilgestaan bij het monument. Er was een kapelletje waar allemaal lampen hangen, voor ieder gesneuvelde een. Ook hangt er een bord waarop alle namen van de gesneuvelden staan met hun leeftijd. Dit was heel indrukwekkend. Op de heuvel achter het kapelletje zag je ook lampen staan en de datum 13-12-1943. Links van het kapelletje staat in het Grieks 'Nee tegen oorlog' en aan de rechterkant staat 'vrede'. Er liggen op de heuvel een paar mensen begraven, nl een monnik, 2 priesters en een hoge priester. De mannen en kinderen liggen begraven op de begraafplaats in het dorp. Daarna zijn we doorgereden naar het dorpje Kalavrita. Hier hebben we geluncht en daarna hadden we nog even tijd om rond te lopen. We zijn naar de kerk gelopen die midden in het centrum staat. Om de gebeurtenis te herdenken staat de klok van de kerk in Kalavrita stil op 14.34 uur; het uur van de executie. Ook was er een bronzen monument bij het museum. Dit beeldde een vrouw uit die haar man wegsleepte van de plek des onheils en haar dochtertje en zoontje staan naast haar. Om 15.40 uur verzamelden we ons bij het station zodat we in konden stappen zodra de trein er was. Om 15.50 uur vertrok de trein naar Diakofto. Een daling van 720 meter over een afstand van 23 kilometer. In Diakofto zitten we weer op zeeniveau. Het spoor ligt er al vanaf de late jaren in de 19e eeuw. Het is een smal spoor. Vroeger werd deze voornamelijk gebruikt door de bewoners van Kalavrita. Nu niet meer door de wegen die aangelegd zijn. Nu zijn het veelal toeristen die gebruik maken van het spoor. De trein leidt ons door de Vouraikoskloof over heel wat smalle bruggetjes en een aantal tunnels. De rivier Vouraikos loopt langs het spoor, dan weer rechts en dan weer links met af en toe watervallen. Een schitterende reis. We waren om 17 uur in Diakofto en Kostas kwam er net aanrijden zodat we meteen de bus in konden en weg konden rijden. Buiten het station van Diakofto zag je de historische locomotief uit 1896 die als eerste naar Kalavrita ging. We vervolgden onze reis naar ons hotel in Tolo. Om 19 uur kwamen we aan. Even weer opfrissen, mailtjes/sms'jes/appjes bekijken en toen maar even een voorafje genomen. Om 20 uur konden we weer aan tafel voor het diner. Na nog even nagezeten te hebben op het terras van het hotel zijn we maar weer naar onze kamer gegaan om weer een aantal uurtjes te slapen. Dit keer kan het iets langer (als dat lukt) want het is zondag en we vertrekken dan om half tien met de boot naar Nafplion.
Liefs Eltje en Annette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
